1. مدارک تحصیلی: تاکید بر پیشینه تحصیلی قوی، از جمله تکمیل دوره های پیش نیاز و معدل رقابتی از تحصیل در مقطع کارشناسی.

2. مصاحبه: اتکای قابل توجه به مصاحبه به عنوان بخشی از فرآیند پذیرش. مصاحبه ها به کمیته پذیرش اجازه می دهد تا مهارت های بین فردی، توانایی های ارتباطی و انگیزه داوطلب را برای پیگیری حرفه پزشکی ارزیابی کند.

 3. توصیه نامه ها: ارائه توصیه نامه، اغلب از سوی اساتید، کارفرمایان یا افرادی که می توانند با ویژگی های علمی و شخصی متقاضی صحبت کنند.

 4. اظهارات شخصی: یک بیانیه شخصی خوش ساخت که انگیزه ها، تجربیات و آرزوهای متقاضی را در پیگیری حرفه پزشکی بیان می کند.

 5. تجربه بالینی: در نظر گرفتن تجارب بالینی یا مرتبط با مراقبت های بهداشتی، از جمله کار داوطلبانه یا اشتغال مرتبط.

 6. تجربه پژوهشی (اختیاری): برخی از دانشکده های پزشکی ممکن است به تجربه تحقیقاتی اهمیت دهند یا نیاز به تجربه داشته باشند، اگرچه ممکن است این یک نیاز جهانی نباشد.

 7. مهارت زبان: تسلط به زبان آموزشی، اغلب انگلیسی برای بسیاری از برنامه های بین المللی. ممکن است متقاضیان نیاز به ارائه نمرات آزمون مهارت زبان (به عنوان مثال، آیلتس یا تافل) داشته باشند.

 8. بررسی پیشینه: ممکن است برای پذیرش نیاز به بررسی پیشینه باشد.

 9. معیارهای پذیرش خاص: برخی از دانشکده های پزشکی ممکن است بر اساس تمرکز برنامه، ارزش ها یا ویژگی های خاص خود معیارها یا الزامات منحصر به فردی داشته باشند.

 10. ارزیابی پورتفولیو: ارزیابی کارنامه کلی یک نامزد، از جمله دستاوردهای تحصیلی، تجربیات و ویژگی های شخصی.

 برای متقاضیان ضروری است که شرایط پذیرش و روند هر دانشکده پزشکی را که در نظر دارند بررسی کنند. از آنجایی که امتحانات ورودی ممکن است یک الزام جهانی نباشد، جنبه های دیگر برنامه، مانند مصاحبه و توصیه نامه، ممکن است وزن بیشتری داشته باشند. دانشجویان آینده نگر باید یک برنامه جامع و قانع کننده ارائه دهند که با ارزش ها و معیارهای دانشکده پزشکی که می خواهند در آن شرکت کنند همسو باشد